ZICHT OP DE ZEEDIJK 

René Louman is sinds 2020 de vaste fotograaf van d’Oude Binnenstad. Hij liet de lezer zien wat zijn camera vastlegde. In de laatste editie deelt hij het eerste beeld dat hem ooit voor zijn geestesoog kwam. 

Hoewel mijn vader is geboren en getogen op de Zeedijk, zag ik zelf het levenslicht in Velsen en groeide ik op in Eindhoven. Nog steeds vind ik het bizar dat ik uiteindelijk in de Sint Antoniesbreestraat ben komen wonen, op pakweg driehonderd meter van het geboortehuis van mijn vader. En daar ligt mijn vroegste herinnering.

Entresolletje
Ik heb veertien jaar gewerkt in Flesseman, honderd meter van de Zeedijk waar mijn opa een sigarenhandel dreef. Iedereen heeft een eerste herinnering en die van mij vind ik terug in die sigarenzaak van mijn grootvader.

Volgens Douwe Draaisma, schrijver van Vergeetboek, stamt iemands vroegste herinnering meestal uit het derde of vierde levensjaar. Dat is ook bij mij het geval en het is ook echt mijn allereerste. Daaraan heb ik nooit getwijfeld. Ik kijk vanuit het entresolletje van de sigarenzaak van mijn opa door de winkelruit de straat op: de Zeedijk. Vaag zie ik een toonbank, het raam en de straatstenen. Maar voor de rest is het een, wat je zou kunnen noemen, ‘beeld-gevoel’.

De sigarenzaak van mijn opa bestaat al lang niet meer. Het pand is zelfs ooit afgebrand. Maar de nieuwbouw moest van de gemeente weer ongeveer hetzelfde resultaat opleveren. Ondanks het feit dat er nu twee winkeltjes in het pand zijn samengetrokken, moest er wel opnieuw een entresolletje in. Tegenwoordig is daar brocanterie Latei gevestigd. Je kunt er koffie drinken en ze hebben er heerlijke broodjes kaas. En inderdaad, die nuttig ik daar dan ook regelmatig. Al moet ik bekennen dat ik er sinds corona niet meer naar binnen ben geweest.

Tafeltje
Ruimtelijk gesproken kan ik plaatsnemen op bijna exact dezelfde plek als in mijn eerste herinnering, want dat tafeltje is vaak vrij als ik er kom. Dat geeft elke keer weer een speciaal gevoel. Het kan eigenlijk niet, maar het is alsof ik me daar meer op mijn gemak voel dan op andere plaatsen.

Het tegenwoordige uitzicht wordt, als ik daar zit, iets sterker, maar de oorspronkelijke herinnering wordt er toch niet minder door, gek genoeg.

Ik heb nog een foto uit omstreeks 1924 met mijn opa en oma voor hun sigarenzaak. Mijn vader staat er als vierjarig jongetje op en zijn zusje Dini ligt in de armen van mijn oma.

De andere foto is genomen vanaf de plek die overlapt met mijn vroegste herinnering.

De nummering is trouwens anders dan vroeger. In de tijd van mijn grootouders was het nummer 131, nu 143.

TEKST: RENÉ LOUMAN
FOTO’s: ARCHIEF RENÉ LOUMAN