Jeantine van der Feest (D66) – ‘Ik moet op deze trein stappen’

Jeantine van der Feest (1978) werd geboren in de Hoeksche Waard, onder de rook van Rotterdam en groeide op in ’s Gravendeel. Nu zit ze voor D66 in de Amsterdamse stadsdeelcommissie Centrum. De weg van Rotterdam naar de Stopera werd er een vol avontuur.

‘Ongeveer 8000 inwoners telde het ’s Gravendeel van mijn jeugd. Ik ging in Dordrecht naar de HAVO en wilde daarna gaan studeren. Ik wist eigenlijk niet wat. Wat ik wél wist, was dat ik uit het dorp weg wilde. Mijn ouders gingen vrijwel nooit naar het buitenland op vakantie, maar ik wilde de wereld zien. Reizen.’

India
Ze deed een tussenjaar aan een internationale HBO-opleiding in Frankrijk. ‘In Bordeaux proefde ik de vrijheid van een andere omgeving. Hoe oud was ik nou helemaal? Achttien. Dan neem je het graag voor lief dat je een paar maanden bivakkeert op een slaapbank in een appartement dat je deelt met een stel anderen.’

Daarna volgde een studie economie aan de universiteit van Rotterdam, een veilige studie met een redelijke baanzekerheid, maar de reislust was alleen maar toegenomen. Na een halfjaar in de Verenigde Staten wilde ze India zien. ‘Dat werd een waanzinnige ontdekking. Hier in Nederland is alles gestructureerd. Daar was alles een avontuur. Ik bleef er een jaar tot mijn visum was afgelopen.’ Op aanraden van een Zuid-Amerikaanse vriend kwam ze terecht in Medillín, Colombia. ‘Dat was een heerlijk land, maar ik had heimwee naar India. Ik ben teruggegaan en heb mijn moeder, die nooit een verre reis maakte, meegenomen om haar dat prachtige land te laten zien. Geweldig was dat. Mijn moeder ging weer terug, maar ik bleef er hangen. Tot ik op mijn vierentwintigste vond dat het klaar was. Ik moest maar eens een serieus bestaan opbouwen.’

Ze kwam terecht in de financiële en commerciële wereld. Toch was het hoofdstuk India nog niet definitief afgesloten. ‘Bij Robeco zochten ze een vertegenwoordiger voor India. Dus ik zei Dat ben ik! Zo kwam ik, op een heel andere manier, als expat weer naar India. Stel je voor: nu met een appartement, iemand voor de huishouding en een auto met chauffeur. Dat was even wennen.’

Amsterdam
Hoe kom je dan vanuit een baan in India uiteindelijk in de Amsterdamse stadsdeelcommissie terecht?

‘In de eerste plaats koos ik er bewust voor om in Amsterdam te gaan wonen, omdat ik in deze stad de grootstedelijke vrijzinnigheid gecombineerd met de dorpse geborgenheid ervaar. Juist die combinatie van radicaal jezelf mogen zijn, maar je toch erkend mogen voelen, vind ik hier.

Ik werk in de financiële sector, maar ik zocht naar een mogelijkheid om ook maatschappelijk bij te dragen. Ik was geen lid van een politieke partij, maar ik voelde me wel thuis bij D66 waar ik meestal op stemde. Toen Sigrid Kaag naar voren trad als lijsttrekker was dat voor mij de trigger om iets te gaan doen. Ik wist: ik moet op deze trein stappen.’

Ze ging aan de slag als campagnecoördinator. Eerst voor de landelijke verkiezingen en later voor de gemeenteraad. En toen was er een vacature voor de stadsdeelcommissie. ‘Zo ben ik nu maatschappelijk betrokken bij wat er in dit stadsdeel speelt. Ik zie het als meehelpen aan de stad en een luisterend oor hebben voor de mensen die komen inspreken. Soms is de hele commissie het met elkaar eens, zoals bij mijn advies om de buurtschouwen door te laten gaan. Maar soms ook is er een stevig debat. Toen bewoners van de Herengracht naar de commissie kwamen over het parkeervrij maken van een heel stuk van de gracht, vond ik dat ze een punt hadden. Hoewel het plan in het coalitieakkoord wordt genoemd waar ook D66 zijn handtekening onder heeft gezet, vond ik de manier waarop de bewoners waren behandeld niet correct. Dan maak ik me daar sterk voor. En dat geeft voldoening. Na afloop van het debat kwam er iemand naar me toe en zei Wat ben ik blij dat jij je met deze zaak bemoeid hebt. Dan weet ik: Hier doe ik het voor.’

TEKST: BERT NAP
FOTO: RENÉ LOUMAN