Pannenkoeken brengen de wereld samen
Voor de deur van restaurant Pancakes aan de Prins Hendrikkade nummer 48, op de hoek van de Nieuwebrugsteeg, staat geduldig een groep jongeren netjes in de rij te wachten totdat er binnen plek voor ze is.
Amsterdam
De bezoekers komen uit de hele wereld, maar eigenaar Nicolette Bosschieter vindt het belangrijk om de bewoners van de stad niet te vergeten. Daarom organiseert Pancakes elk jaar rond Kerst een gezellige avond voor Amsterdamse ouderen, waaraan het personeel enthousiast en geheel belangeloos meedoet.
Bosschieter: ‘We hebben goede contacten met ouderenbegeleiders in de Flesseman, met andere instellingen en met een huisartsenpost in de Jordaan. En voor het vervoer werken we samen met de stichting Museumtram. Zo lukt het ons om ouderen in de donkere dagen een leuke avond te bezorgen. Samen eten, samen liederen zingen met een zeemanskoor.’
Het ophalen en terugbrengen van de mensen is trouwens best een ingewikkelde organisatie. ‘Soms blijven we ineens zitten met een paar rollators of wandelstokken die vergeten worden. Zie dan maar weer eens uit te zoeken bij wie ze thuishoren’, lacht Bosschieter. Heel verdrietig kan de ouderenavond dit jaar opnieuw niet doorgaan vanwege corona.
Suriname
In 2007 begon Bosschieter samen met haar vennoot een ontbijt- en lunchroom in de Prinsenstraat. Toen in de Berenstraat een ruimte vrijkwam ontstond het idee om ‘iets’ te gaan doen met pannenkoeken.
Bosschieter: ‘We zijn toen heel Nederland doorgereisd om alle pannenkoekenhuizen te bezoeken. Alles hebben we geproefd. Reken maar dat er ook vieze diepvriespannenkoeken tussen zaten. Zo heb ik veel geleerd over de perfecte smaak en hoe je die kunt bereiken.’
Inmiddels zijn er vijf filialen door de hele stad. En er komen telkens nieuwe recepten bij. ‘Van een Surinaamse medewerkster kregen we een recept van haar oma en nu hebben we ook een zoete pompoenpannenkoek.’
Texas
De jongeren in de rij voor de deur vormen een internationaal gezelschap en binnen is de voertaal dan ook voornamelijk Engels. Bosschieter noemt ze haar internationale gasten, waarmee ze het woord toerist dus zorgvuldig vermijdt.
‘In het begin kwamen er vooral basisschoolkinderen en buurtbewoners eten, maar nadat er een artikel over ons in de New York Times had gestaan werden we een hotspot voor het internationale publiek en kregen we die rijen voor de deur. Dat geeft natuurlijk best een beetje een dubbel gevoel.
Maar we krijgen hier veel vaste klanten. Er is bijvoorbeeld een dame uit Texas die elk jaar een paar maanden in Amsterdam doorbrengt. Die komt dan elke dag een pannenkoek bij ons eten. Jammer genoeg hebben we ook haar nu vanwege corona twee jaar niet gezien.’
Maatschappelijk ondernemen zit Bosschieter in het bloed. Dat betekent niet alleen een goed gevoel voor de klanten, voor de omgeving en het personeel, maar ook voor het product. Het meel voor haar pannenkoeken betrekt ze van een molen in IJsselstein, de melk van een boer die zijn bedrijf klimaatneutraal runt door gebruik van biogas. Het vlees komt van een slager die goed is voor zijn varkens.
‘Voor de koffie die we schenken ben ik naar Panama gegaan om te kijken of fairtrade wel werkelijk fair is. Duurzaam, fair en verantwoord vind ik belangrijk. We ondersteunen bijvoorbeeld JustdiggIt. Dat vind ik een mooi initiatief, daarmee verklein je je footprint.’
Wens
Naast het ouderendiner heeft Bosschieter nog een andere wens. ‘Ik zou zo graag ook iets doen voor een kind dat geen verjaardag kan vieren omdat daar thuis gewoonweg geen geld voor is. Dat die zijn of haar vriendjes en vriendinnetjes mag uitnodigen in een van onze restaurants om een echte verjaardag te vieren. Met een cadeautje. En als die vriendjes dan ook nog een cadeautje meebrengen is het natuurlijk helemaal een feest.’
Voorlopig blijft het bij een wens. ‘Het ligt natuurlijk helemaal privacygevoelig. Je kunt niet zomaar even bij de voedselbank om adressen gaan vragen.’ Dit jaar dus geen ouderendiner. Maar wie weet toch een kinderfeestje.
TEKST EN FOTO: BERT NAP