Yucca met pensioen: ‘We gaan jullie enorm missen’

Yucca gaat met pensioen – totale leegverkoop, staat medio augustus plots in grote letters op de vensters van de kleding- annex sieradenwinkel Yucca. Een klant loopt verbouwereerd naar binnen en roept: ‘Wat vreselijk, einde van een tijdperk.

Carla Huls (67) en Martha Wezelman (76) zijn al jaren het modieuze gezicht van Yucca, op de hoek van de Oude Doelenstraat en de Ou­dezijds Voorburgwal. De pensioengerechtigde leeftijd is hun niet aan te zien.

‘Sinds ons vertrek hier staat opgeplakt en klan­ten het via de mail weten, is er een run op de winkel. Lieve mails en brieven stromen binnen’, vertelt Huls. Ze toont een handgeschreven ex­emplaar waarin de schrijfster vertelt hoe haar zelfvertrouwen toenam dankzij het altijd juiste kledingadvies, dat ze de sfeer en de ‘dames van Yucca’ enorm gaat missen en het betreurt dat ze een onlangs overleden vriendin – ook decen­nialang vaste klant – niet nog op het laatst heeft meegenomen naar Yucca.

‘Altijd leuk om hier te kopen en met jullie te pra­ten.’ ‘Bij elke promotie of feestelijke gelegen­heid ben ik hier geslaagd’, laat een ander weten.

Hippietijd
Begin jaren zeventig opende Christien Bos Yucca, een zaak in sieraden uit Mexico. In die toenmalige hippie- en flowerpowertijd was het direct een succes. Het werd er druk­ker en drukker.

Huls kwam de boel versterken, en in de daar­opvolgende jaren werd het assortiment flink uitgebreid met kleding en accessoires. Voor Huls, die uit een modezaak in de PC Hooft­straat kwam, was het wel even omschakelen. ‘De eerste drie dagen heb ik hier voornamelijk op de stoep doorgebracht om te wennen aan alle punkers en het hippe publiek’, lacht zij.

Later besloot Bos zich louter op de sieraden te concentreren en het kledinggedeelte over te doen aan Huls en haar collega Wezelman, die intussen het team was komen versterken. Het duo bezocht internationale modebeurzen en voerde uiteindelijk vijf eigenzinnige merken, die de Yucca-collectie vormen. Bos was in­middels de tachtig gepasseerd, bleef sieraden en stenen inkopen en ging door met kettin­gen vervaardigen – die nu met 40% leegver­koop-korting de deur uitvliegen.

De gecombineerde goede smaak en het advies van de Yucca-dames, de originele collectie en de gezelligheid vormen volgens de klanten het geheim van Yucca. Al naar gelang het tijdstip van de dag was er koffie en thee met koekjes. En als de vijf in de klok zat, soms ook bier.

Buurtactiekrant
‘Na werktijd kwamen buurtgenoten en amb­tenaren van het oude stadhuis, waar nu The Grand is, vaak even langs voor een drankje en praatje. Vijf uur noemden we Heiligentijd. Dan bestelden we voor de aanwezige klanten bier bij het café verderop, waar nu een coffee­shop is. Dit dienblad is nog een aandenken van hen’, wijst Huls.

Ze vervolgt: ‘Eind jaren tachtig verloederde de buurt door de overlast van junks. Bewo­ners en ondernemers besloten het heft in ei­gen hand te nemen. Yucca werd het actiecen­trum. Van hieruit is buurtactiekrant d’Oude Binnenstad geboren.’

Jarenlang waren Huls en Wezelman trouwe bezorgers van de krant.

Yucca-kat
Vaste bewoner van de zaak was de Yucca-kat. Door de jaren heen waren dat opeenvolgend vijf katten.

Huls: ‘Voordat er internet was, verzonden we zo’n 1400 kaarten om de uitverkoop aan te kondigen, vaak met een afbeelding van de Yucca-kat. Liefst lieten we die maken door een kunstenares uit de buurt. De katten werden gefotografeerd door buurtfotografe Marian van de Veen-van Rijk, of getekend en geschil­derd, onder anderen door Dorinde van Oort. En wat leuk was: kaarten werden bewaard en zelfs verzameld.’

De laatste Yucca-kat, Jet, is tijdens de pan­demie verhuisd naar Huls. ‘Nu zij bij mij gewend is, wil ik haar deze laatste maanden maar bij mij laten.’

Clientèle
‘Toen we boven nog avondkleding hadden, kwamen hier musici en studentes langs voor een optreden of bal. Voor het Boekenbal was er veel aanloop van schrijvers. Over het alge­meen komen hier wat hoger opgeleiden’, ver­telt Huls.

Wezelman: ‘Qua mode hebben we het vooral van vaste klanten. Maar na 2000 werd het in deze buurt te druk om gezellig te winkelen. Vaste klanten gingen de zaak in het weekend mijden. Zaterdag en zondag, voorheen bij ons de drukste dagen, werden nu de stilste. De zon­dag hebben we om die reden afgeschaft, de donderdagavond idem.’

Knoop doorgehakt
De dames speelden weliswaar met het idee om te stoppen, maar beleefden toch nog te veel ple­zier aan het Yucca-gevoel, zoals zij dat noemen. Het is een manier van leven: voor Huls zo’n veertig jaar en voor Wezelman bijna eenentwin­tig.

Helaas werkte de coronapandemie als katalysa­tor. Wezelman: ‘De pandemie kwam ondanks wat steun van de overheid hard aan. We bleven met een groot deel van de wintercollectie zitten en vroegen ons af of het verantwoord was om volgende collecties in te kopen. Op jaarbasis gaat dat al snel om 100.000 euro en dan moet je het nog zien kwijt te raken. Buitenlanders, die een groot deel van de sieradenklandizie vormen, bleven weg.’

‘We verkochten soms voor duizend euro of meer aan een klant. Vooral Chinezen zijn dol op stenen en koralen. Ik heb meegemaakt dat ie­mand stond te bellen met het thuisfront en steeds meer uitzocht. Christien wilde allengs eerder al stoppen met de sieraden. Uiteindelijk hebben we de knoop doorgehakt.’

Wat er met het pand gaat gebeuren? ‘Christien blijft eigenaresse. Ze voert wel gesprekken – maar wie of wat er straks in het pand komt, daar­over kunnen we nog niets zeggen’, aldus Huls.

Ten slotte wil Huls, die heel wat roerige tijden in de buurt heeft meegemaakt, nog kwijt: ‘Hou van Amsterdam, verguis het niet, zet je schou­ders eronder en gedraag je ernaar.’ Wezelman vult aan: ‘Het zou fijn zijn als de BOA’s mensen meer op hun gedrag zouden aanspreken. Nu is het vaak zo halfslachtig wat we zien.’

De buurt en vooral het contact met de klanten gaan ze allebei enorm missen. Huls: ‘We zijn getuige geweest van hele levens vol wel en wee van klanten. Eerst kwamen ze als student, dan was er een eerste baan, huwelijk of promotie en later zagen we ze met hun kinderen en zelfs kleinkinderen.’

‘Heel dankbaar en geroerd ben ik dat alle klan­ten zo warm reageren’, zegt Wezelman. ‘Dit is echt mijn leukste baan geweest.’

Huls, lachend: ‘Je hoefde vaak niet te werken. En dan kwam je toch, gewoon voor de gezellig­heid en de sfeer.’

TEKST: EVELINE VAN DIJCK
FOTO: EVELINE VAN DIJCK