DE DAG DAT DE WALLEN DICHTGINGEN

Waar de politiek nooit in slaagde, en wat alle verzet van de buurtbewoners nimmer kon bewerkstelligen, is nu dankzij het coronavirus een feit: het is uitgestorven op de Wallen.

Toen ik zondagavond om even voor zeven uur het Centraal Station verliet, op weg naar huis, was ik één tel verbaasd. Voor de coffeeshop op de Prins Hendrikkade stond een rij van wel tien meter lang.
Het duurde even voordat het tot mij doordrong dat dit natuurlijk te danken was aan de om half zes aangekondigde sluiting van de horeca, waar vanzelfsprekend ook de coffeeshops onder vielen. Eigenlijk, zo realiseerde ik me, waren ze hier waarschijnlijk al te laat en dus in overtreding.

Stil
Toen ik verder liep, langs de Oudezijds Kolk en de Zeedijk richting het Oudekerksplein, werd ik geconfronteerd met doodse stilte. Alle cafés en eetgelegenheden waren dicht; bij sommige brandde zelfs al geen licht meer.
Ook de FEBO had de rolluiken neergelaten. Achter de ramen was geen dame meer te bekennen.
De braafheid waarmee alle sekstenten, kroegen, coffeeshops en restaurants die pas anderhalf uur eerder te horen kregen dat ze om zes uur moesten sluiten ook daadwerkelijk de deuren hadden dichtgegooid, vervulde me met verbazing. Kennelijk was er niemand die weigerde. En dat in een buurt die altijd ruzie leek te hebben met de overheid.
Even verderop zag ik een paar dealers die afdropen. De klandizie was verdwenen, dus wat hadden ze hier nog te zoeken? Overigens zie ik de stuffverkopers op termijn wel weer terugkeren, omdat de gebruiker nieuwe middelen nodig zal hebben. En aangezien de coffeeshops nog drie weken dicht zijn, ligt hier een lucratieve markt.
Eigenlijk waren alleen de sekswinkels nog open en bij gebrek aan beter ging de verdwaalde toerist dan nu maar dáár naar binnen. Maar ja, na drie sekswinkels ben je ook wel klaar, denk ik.

Virus
De volgende morgen bleek ook de Dirk in de Warmoesstraat niet geheel ontsnapt aan de plundering door hamsteraars. Wat mij nog het meest verwonderde, was dat er geen ei meer te krijgen was. Het hele schap was leeg! Wie hamstert er in godsnaam eieren? Ook de pasta, het wc-papier en de zeep ontbraken.
Ik had onze Wallenbewoners toch echt wat verstandiger ingeschat.
Waarover ik eigenlijk nog verbaasder was dan over de lege vakken bij Dirk, was dat er nog altijd groepen onder leiding van een gids door de buurt paradeerden. Als er nu iets corona-gevoelig is, lijkt me, zijn het wel groepen. Iedereen staat dicht op elkaar en bovendien staat er iemand voor zo’n groep z’n virussen over de hele meute heen te sproeien.
Ondanks de groepen die nog voorbijkwamen was ik maandagmorgen nog steeds verbijsterd.
Op de Oudezijds Achterburgwal liepen drie mensen. De altijd drukke Old Sailor was dicht. Onvoorstelbaar, wat een rust: ik hoorde zelfs een duif koeren. Zoiets is zelfs met kerst nooit het geval, want altijd schuimen er wel mensen over straat en zijn er kroegen open. En is er lawaai.
Nu: niets.
Helemaal niets, op een enkele gek na. Het is bijna luguber. Ik moet ook constant denken aan de film Dood in Venetië. Het ruikt in de buurt al bijna naar bederf.

WILLEM OOSTERBEEK

Foto: BERT NAP